Majówka???

No więc mamy majowy plan. Podczas majówki, gdy kto może ucieka z naszego miasta na działkę, my bierzemy się za bary z ciężkim zadaniem. Malowanie przedpokoju, kuchni – a tam dodatkowo obniżenie półek. Mój mąż powiesił półki w kuchni pod kątem własnej osoby. A ja jako że jestem niższa od niego skaczę na taboreciku. Już się wkurzyłam niemiłosiernie i powiedziałam dość. Także weekend zapowiada się kolorowo. Kuchnia będzie w tonacji orzecha włoskiego, a przedpokój będzie się prezentował jako malinowy krzew.
Tak apropos majówki. Wczoraj coś mnie tknęło. Ja do męża – jedźmy na zakupy dziś, bo jutro wszyscy pojadą. Jak zajechaliśmy na parking okazało się, że nie jestem oryginalna w takim myśleniu. Jednym słowem nadaję się do pracy zespołowej – myślenie mam już wspólne, zbiorowe.
Miłego grillowania, nicnierobienia i czego sobie życzycie.

O dzieciakach i z dzieciakami....

W ostatnim tygodniu zostałam zgrabnie zaczepiona na korytarzu w pracy przez najwyższego firmy. Gadka szmatka, m. in. o koleżance, która spodziewa się dziecka (drugiego). Jako że ja jestem mamą jednego mężczyzny – zakwalifikowanego, na dzień dzisiejszy, trzylatka do przedszkola od września – padło pytanie od najwyższego w sprawie moich planów pomnażania rodziny. Ja nie lubię owijać w bawełnę, więc odparłam – jeśli chodzi o prokreację w moim wydaniu to dla mnie temat jest zakończony. Najwyższy ma poczucie humoru (jeśli tylko chce), więc niezrażony moją odpowiedzią zapytał – dlaczego. Ja na to, że może z drugim mężem. Najwyższy na to, że mąż pewno na początku w tworzeniu potomstwa się angażował. Ja na to – jak mężczyźni w większości. Ale on ma zięcia, który opiekuje się dzieciakami. Tylko, że ma dwa metry. Ja na to – metry to nie problem. No i tym optymistycznym akcentem rozstaliśmy się na korytarzu.
Właśnie dwie moje bliskie koleżanki urodziły synków – po raz drugi. No i mnie też się zatęskniło do takiego pachnącego maleństwa, jednak tylko przez chwilę…

Miłego odpoczynku i niedzielowania. U nas cały dzień słoneczko, więc ja i mój młody mężczyzna pojechaliśmy do lasu i tam zrobiliśmy ok. 5 km. Fajnie się powłóczyć nigdzie się nie spiesząc ….

Jakoś się trzeba pozbierać…

Ciężko mi przejść do porządku dziennego nad tym co się stało 10 kwietnia. Wciąż słyszę, kto i kiedy będzie pochowany. Przykre to strasznie. Wtedy dopiero dostrzegam, jak życie jest ulotne i jak żyjący przechodzą do porządku dziennego. Bo tak chyba trzeba. Polska musi istnieć, iść do przodu, trzeba podejmować decyzje.
Myślę o tych, którzy pochowali najbliższych. Traumę żałoby narodowej i pogrzebu mają za sobą. Trudno jednak jest żyć Normanie. Wracasz do domku, a jego/jej nie ma w domu. Zwykle przez kilka lub kilkanaście lat czekałaś na niego aż wróci – a on nie wraca. Otwierasz szafę, a tam jego rzeczy; prasujesz, a tu jego rzeczy. I przychodzi taki moment, że trzeba zrobić „inwentaryzację”. Pozbyć się tego, co niepotrzebne. Ech trudno tak … Pogrzeb to dopiero początek Twojej drogi życia, nowej, innej…
Siedzi we mnie ten żal i podgryza mnie.
Niech przyjedzie ta wiosna w końcu.

...

Nasz Prezydent wrócił do domu. Czekamy jeszcze na Naszą Panią Prezydentową...

I bądź tu dobrą koleżanką

Wydawało mi się, że jestem normalna w kontaktach międzyludzkich, ale już mam wątpliwości. A więc. Jedna z koleżanek z pracy jest w ciąży. No i nie było jej ok. 1 miesiąca. Ja przejęłam jej obowiązki, na tyle na ile mogłam, plus obowiązki innej koleżanki na tydzień. Także był moment, że czułam się jak owieczka Dolly (klon x3). A więc musiałam siedzieć po godzinach w pracy do 20 (informuję, że jestem mamą i to był ból), wykonać zadania ciężarnej, które tak apropos mogła zrobić, bo wiedziała o nich o dwóch miesięcy, a deadline się zbliżał. No i deadline padł na mnie. Ja musiałam piórkać raporty, różne inne dokumenciory. Koleżanka – przyszła mama – wróciła do pracy. Nie usłyszałam cześć, generalnie ofukana na cały świat. No dobra tak to w ciąży bywa – myślę. No więc, ja dziś dzwonię do niej –mówiąc, by wypełniła tam dwie rubryki (rozliczenie z zadań wykonanych przez rok), gdyż jest liderem tego działania. A ona na to, że nie, bo Szefowa powiedziała, że ma co innego robić. Aha dodam, że to rozliczenie zadań to nie mój zakres pracy, a niech tam, Szefowej trza pomóc. No i koleżanka spowodowała, że moja dobrodziejstwo, chęć niesienia pomocy zostały wystawione na próbę. Grzecznie przez telefon poinformowałam, że podczas jej nieobecności wykonałam jej zadania i nawet nie usłyszałam dziękuję. Siedziałam do 20 – nie z powodu swoich obowiązków tylko jej. Ona na to – ja Tobie nie muszę się tłumaczyć. I bądź tu koleżanką… Jak to piszę to wkurw (po Bovarzemu, Bovary to jeszcze jakieś „q” wsadza) mnie jeszcze trzyma. Także mam nauczkę – NIE POMAGAJ, NIE POMAGAJ, BO TO SIĘ JESZCZE NA TOBIE ZEMŚCI.

No to jestem....

Gdy miałam 18 lat zaplanowałam sobie swoje życie. Będę mieszkała w Gdańsku, będę miała synka. Jednak życie płata nam figle. Jest przewrotne i potrafi zaskakiwać. Choć… synka mam, ale nie mieszkam w Gdańsku. Ech…
Podobno każdy jest kowalem swojego losu. Tylko ja trafiłam do kiepskiego warsztatu czeladniczego, bo z decyzyjnością u mnie nie najlepiej. Rozpamiętuję, liczę się, że coś się zmieni, będzie lepiej, daję czasu. A tu guzik prawda. Może trzeba postąpić jak Ci wszyscy piękni dwudziestoletni, młode harpie biznesu - odciąć się i koniec. Koniec z rozmyślaniem. Świat goni do przodu, a ja …